Από την ευαισθησία στο περιβάλλον στην στρατηγική της πράσινης Ανάπτυξης.
Οι ευρωεκλογές ως ευκαιρία κατάθεσης απόψεων.
Οι εκλογές, και βεβαίως και οι ευρωεκλογές, με την σημασία ή ενδεχομένως την απαξίωση που χαρακτηρίζονται για λόγους που δεν είναι αυτή τη στιγμή στη πρόθεσή μας να αναλύσουμε, αποτελούν πάντα μια καλή ευκαιρία ανάδειξης θεμάτων που απασχολούν όχι την καθημερινή πολιτική συμβαντολογία αλλά ζητήματα με μονιμότερο χαρακτήρα που προβάλλουν και αναζητούν λύση από την ίδια τη κίνηση της ζωής και της οικονομίας.
Το περιβάλλον είναι ένα από αυτά. Από καιρό έχει πάψει και στη χώρα μας να αντιμετωπίζεται ως «μόδα.» ή παραξενιά κάποιων κουλτουριάρηδων φυσιολατρών. Ούτε προκαλεί μειδιάματα συγκατάβασης από τους δήθεν πολιτικά ρεαλιστές προς εκείνους που επέμεναν και συνεχίζουν να επιμένουν «περιβαλλοντικά». Είναι επείγουσα προτεραιότητα της συνολικότερης πολιτικής ατζέντας και δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικούς ερασιτεχνισμούς και πολιτικάντηκες ακροβασίες.
Η πράσινη ανάπτυξη, στάρ της εποχής στο πολιτικό λεξιλόγιο, δεν έχει καμιά σχέση με τον Μητροπανικό στίχο πράσινο μπλέ του παπαγάλου και η μοναξιά μας κόκκινη. Η πράσινη ανάπτυξη, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, δεν έχει χρώμα. Είναι ανάγκη και αγωνία όλου του κόσμου. Και οι ανάγκες και οι αγωνίες του κόσμου είναι χωρίς χρώμα
Οι απόψεις που έρχομαι να καταθέσω με αφορμή το διάλογο για τις ευρωεκλογές για τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της πράσινης ανάπτυξης έχουν κύριο στόχο την ιεράρχηση των σκέψεων και πολιτικών
Πιστεύω βαθιά πως αν δώσουμε απάντηση στα ερωτήματα που αφορούν τι πραγματεύεται συνολικά η στρατηγική της πράσινης ανάπτυξης θα ξεχωρίζαμε ότι το πρώτο κρατούμενο είναι η προστασία ή καλύτερα η διατήρηση του περιβάλλοντος και δεύτερο η πράσινη ή καλύτερα η βιώσιμη ανάπτυξη.
Οι απαντήσεις όμως πρέπει να είναι πολιτικές και τεχνοκρατικές ώστε να καλύπτουν περισσότερο τα ζητήματα του αύριο. Χρειαζόμαστε απαντήσεις, οι απαντήσεις όμως αυτές να είναι πρακτικές και άμεσα υλοποιήσιμες, άρα αναφέρομαι σε απαντήσεις που προσδιορίζουν με σημερινούς όρους το τι απαιτούν οι καιροί που έρχονται. Με άλλα λόγια χρειάζεται απαντήσεις που συγκροτούν μια εθνική στρατηγική για την πράσινη ανάπτυξη.
Χρειάζεται ένα σχέδιο με ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Παραθέτω παρακάτω την επεξεργασία θεμάτων που έχουν να κάνουν με το ζήτημα του περιβάλλοντος και της βιώσιμης ανάπτυξης με συγκεκριμένη ιεράρχηση προτεραιοτήτων, λαμβανομένου υπόψη ότι χρειάζεται στρατηγικός σχεδιασμός.
1. Προστασία και Διαχείριση των δασών
Όταν αναφερόμαστε στις κλιματολογικές αλλαγές για την Ελλάδα το πρώτο πράγμα που πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά είναι τα Δάση μας. Η προστασία και η διαχείριση τους πρέπει να είναι εκ των ων ουκ άνευ η μόνιμη ενασχόληση μας με συγκεκριμένες στρατηγικές.
Οι δασικοί χάρτες, το δασολόγιο και οι διαχειριστικές μελέτες των δασών είναι τα εργαλεία που οφείλουμε να προχωρήσουμε και είναι το σημαντικότερο έργο που μπορούμε να προσφέρουμε στη χώρα μας για την προστασία του περιβάλλοντος.
Για τις δασικές πυρκαγιές να εφαρμόσουμε το αποτελεσματικότερο μέτρο προστασίας που είναι η πρόληψη και ένα εφαρμόσιμο σχέδιο καταστολής.
Επιτακτική λοιπόν η ανάγκη αναπροσανατολισμού και αναθεώρησης του μέχρι σήμερα μοντέλου αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας.
2. Ορθολογική διαχείριση και χρήση των εδαφοϋδάτινων πόρων.
Το ζήτημα της διαχείρισης των εδαφοϋδάτινων πόρων στην Ελλάδα καθίσταται κυρίαρχο και άμεσα συνδεδεμένο με τις κλιματικές αλλαγές.
Στην Ελλάδα οι υδρολογικές και γεωμορφολογικές ανισότητες σε συνδυασμό με τη χρονική αντιστροφή της κατανομής της ζήτησης και της υπέρ συγκέντρωσής της σε περιορισμένους χώρους με ασήμαντους υδατικούς πόρους, καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη από οικονομοτεχνική άποψη, την τεχνικά αξιόπιστη και οικονομικά εφικτή κάλυψη των αναγκών στις διάφορες χρήσεις του νερού. Η έλλειψη ολοκληρωμένων σχεδίων διαχείρισης των υδατικών πόρων και η λήψη των αναγκαίων και απαραίτητων μέτρων έχει σαν αποτέλεσμα την υπερεντατική εκμετάλλευση των υπόγειων υδάτινων πόρων και την διατάραξη του υδάτινου ισοζυγίου της χώρας.
Φοβάμαι ότι το φαινόμενο της ερημοποίησης είναι προ των πυλών αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα. Είναι επιτακτική η ανάγκη και εδώ για γενναία χρηματοδότηση μελετών διαχείρισης των υδάτων και κυρίως στις περιοχές των λεκανών απορροής. Αυτό το θέμα είναι θέμα υψίστης εθνικής σημασίας.
3. Ολοκληρωμένη και βιώσιμη ανάπτυξη της υπαίθρου
Η ελληνική ύπαιθρος αποτελεί ένα από τα συγκριτικότερα πλεονεκτήματα της χώρας μας. Ο πρωτογενής τομέας παραγωγής στη χώρα μας είναι ο πυλώνας της ολοκληρωμένης ανάπτυξης της ελληνικής υπαίθρου. Η Ελλάδα χρειάζεται σύγχρονη αγροτική πολιτική σε στρατηγική βάση καθώς είναι αναγκαίος ένας μακρόπνοος στρατηγικός σχεδιασμός στον αγροτικό τομέα με στόχο τη διαμόρφωση και οριοθέτηση πολιτικών που προσεγγίζουν και διασφαλίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξη στο άμεσο μέλλον με αειφόρο χαρακτήρα
4. Προστασία και αειφορική διαχείριση των εδαφών.
Η προστασία και η αειφορική διαχείριση των εδαφών είναι επίσης στα θέματα των προτεραιοτήτων. Το έδαφος έχει πολυάριθμες λειτουργίες και διαδραματίζει καθοριστικής σημασίας ρόλο στις ανθρώπινες δραστηριότητες και στην επιβίωση των οικοσυστημάτων. Είναι δημιούργημα χιλιάδων ετών και θεωρείται μη ανανεώσιμος πόρος. Είναι ανάγκη λοιπόν η λήψη μέτρων που θα μειώσουν τις επιπτώσεις υποβάθμισης από κάθε πηγή, όπως ακατάλληλες γεωργικές και δασοκομικές πρακτικές, βιομηχανικές, οικιστικές και άλλες δραστηριότητες.
Επιτακτική επίσης είναι η ανάγκη ενός ορθού χωροταξικού σχεδίου ώστε γη υψηλής παραγωγικότητας να παραμείνει σε γεωργική χρήση (πρόσφατο παράδειγμα ο κάμπος Ασπραγγέλων στο Ζαγόρι).
5. Ποιότητα και Ασφάλεια τροφίμων.
Η ποιότητα και ασφάλεια των τροφίμων προκύπτει από την εφαρμογή συστημάτων διασφάλισης της ποιότητας με συγκεκριμένα πρότυπα (Διεθνή, Ευρωπαϊκά, Εθνικά). Προωθούμε τα συστήματα ολοκληρωμένης διαχείρισης και της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας.
Διαφοροποιούμε την παραγωγική διαδικασία. Μαζί με την ποσότητα (πολιτική της μεταπολεμικής Ελλάδας) στοχεύουμε και στην ποιότητα με συγκεκριμένα συστήματα καλλιέργειας για τη φυτική παραγωγή και εκτροφής στη ζωική παραγωγή.
Με τα συστήματα διασφάλισης της ποιότητας θα αποφύγουμε την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων με ότι αυτό συνεπάγεται και την χρήση επικίνδυνων προσθετικών στις κτηνοτροφικές εκτροφές.
Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (GMO) που αποτελούν ένα από τα τρία πρώτα θέματα που απασχολούν την επιτροπή περιβάλλοντος της Ε.Ε. είναι θέμα που χρίζει στοχευμένης πολιτικής από την πλευρά της χώρας μας.
Η πρότασή μου είναι να προωθήσουμε την πολιτική χαρακτηρισμού ευρύτερων περιοχών (Περιφέρειες, Νομαρχίες, Δήμοι) απαλλαγμένων από καλλιέργειες γενετικής τροποποιημένων οργανισμών (μεταλλαγμένων) και να τις πιστοποιήσουμε ως περιοχές GMO-Free.
Στο παραπάνω προσθέτω και την πιστοποίηση τοπικών παραδοσιακών προϊόντων με την ένδειξη πιστοποίησης της περιοχής. Η Ήπειρος π.χ. θα μπορούσε να διαμορφώσει πρότυπο ποιοτικών προϊόντων με σήμανση που να το αποδεικνύει με ειδικό label αποκαλούμενο epirucert.
6. Αστικό και περιαστικό πράσινο
Η βελτίωση της ποιότητας ζωής του σύγχρονου ανθρώπου στις αστικές περιοχές στις οποίες ζει και δραστηριοποιείται πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο κάθε σύγχρονης και ευνομούμενης πολιτείας. Σήμερα το αστικό και περιαστικό πράσινο σε πολλές περιπτώσεις βρίσκονται υπό διωγμόν.. Η τσιμεντοποίηση των αστικών κέντρων, τα μεγάλα δημόσια έργα και γενικότερα η συμπεριφορά πολιτικών και πολιτών κατατάσσουν τη χώρα στις τελευταίες χώρες τις Ε.Ε. όσον αφορά την πολιτική και τη δράση στα θέματα του Πρασίνου.
Η ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση του αστικού πρασίνου των πόλεων χρίζει εκπόνησης στρατηγικού και επιχειρησιακού σχεδίου. Πρέπει να υπάρξει στελεχωμένη αυτόνομη υπηρεσία περιβάλλοντος η οποία βέβαια να δώσει προτεραιότητα για να δημιουργηθεί ο δεύτερος πνεύμονας πρασίνου της πόλης στο στρατόπεδο Βελισαρίου σε όλη την έκτασή του.
7. Προστατευόμενες περιοχές
Τα θέματα των προστατευόμενων περιοχών (π.χ. φορείς διαχείρισης λίμνη Παμβώτιδος, Πίνδος κλπ) αντιμετωπίζονται ως θέματα δευτερεύουσας σημασίας. Οι φορείς διαχείρισης των περιοχών αυτών πρέπει να υποστηριχθούν με γενναίους οικονομικούς πόρους, κατάλληλο επιστημονικό προσωπικό (είναι δυνατόν στους φορείς αυτούς να μην εργάζονται δασολόγοι και γεωπόνοι) και στελέχωση με τεχνικό και διοικητικό προσωπικό.
Όμως πρέπει να δοθούν και οι ουσιαστικές αρμοδιότητες που δυστυχώς σήμερα δεν τους έχουν δοθεί. Και σε κάθε περίπτωση οι κοινωνικοί εταίροι των περιοχών να συμμετέχουν ενεργά και να συμβάλλουν με την εμπειρογνωμοσύνη και την ευαισθησία τους στην προστασία των περιοχών.
8. Ίδρυση και Λειτουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος
Η χώρα μας αποτελεί το μοναδικό ίσως παράδειγμα σύγχρονης χώρας που δεν έχει αυτόνομο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα περιβαλλοντικά ζητήματα να αντιμετωπίζονται ανάλογα με την κάθε περίσταση, χωρίς την απαραίτητη σημασία και αξία που έχουν αυτά τα θέματα σήμερα και προφανώς πλημμελώς. Η απαίτηση για τη δημιουργία αυτόνομου Υπουργείου Περιβάλλοντος είναι επιβεβλημένη. Το ΥΠΠΕΒ πρέπει να ενσωματώνει όλα τα θέματα περιβάλλοντος όπου αυτά λειτουργούν και σήμερα προκειμένου να αυξήσει με την αυτονομία του την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων του. Πρέπει να συμπεριλάβει στις αρμοδιότητες του τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων στις επιχειρήσεις βιομηχανικού και γεωργοκτηνοτροφικού ενδιαφέροντος, τη διαχείριση στερεών και υγρών αποβλήτων και υπολειμμάτων, τις ήπιες μορφές παραγωγής ενέργειας π.χ. αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκα, γεωθερμία, με σκοπό την παραγωγή ενέργειας στους στόχους του Κιότο, την ηχορύπανση και άλλα. Τα οικολογικά αυτοκίνητα και η εξοικονόμηση ενέργειας από τις κατασκευές των κτιριακών συγκροτημάτων με την νέα αντίληψη είναι επίσης σημαντικά ζητήματα.
Όμως η ιεράρχηση και η τόλμη πρέπει να είναι το ζητούμενο.
Σε κάθε περίπτωση προσπάθησα να προσεγγίσω το θέμα και να καταθέσω τις απόψεις μου χωρίς να διεκδικώ πιστοποιητικά πρωτοτυπίας αφού εξάλλου τα παραπάνω είναι προϊόν συλλογικών διαδικασιών στο πλαίσιο της συμμετοχής μου στο ανώτερο όργανο των γεωτεχνικών, το ΓΕΩΤΕΕ, που έχω την τιμή να είμαι εκλεγμένος αντιπρόεδρος. Οι προτάσεις αυτές δεν είναι ούτε εγχειρίδιο για ασυνείδητους τεχνοκράτες της κερδοσκοπικής λεηλασίας του περιβάλλοντος ούτε απευθύνονται σε παραδοσιακούς συντηρητές του αγροτοπατερισμού. Είναι ανάγκη και απαίτηση των πολιτών του σύγχρονου κόσμου και η πολιτική τάξη οφείλει με θάρρος, όσο ακόμη είναι καιρός, να πάρει πρωτοβουλίες.
Οι εκλογές, και βεβαίως και οι ευρωεκλογές, με την σημασία ή ενδεχομένως την απαξίωση που χαρακτηρίζονται για λόγους που δεν είναι αυτή τη στιγμή στη πρόθεσή μας να αναλύσουμε, αποτελούν πάντα μια καλή ευκαιρία ανάδειξης θεμάτων που απασχολούν όχι την καθημερινή πολιτική συμβαντολογία αλλά ζητήματα με μονιμότερο χαρακτήρα που προβάλλουν και αναζητούν λύση από την ίδια τη κίνηση της ζωής και της οικονομίας.
Το περιβάλλον είναι ένα από αυτά. Από καιρό έχει πάψει και στη χώρα μας να αντιμετωπίζεται ως «μόδα.» ή παραξενιά κάποιων κουλτουριάρηδων φυσιολατρών. Ούτε προκαλεί μειδιάματα συγκατάβασης από τους δήθεν πολιτικά ρεαλιστές προς εκείνους που επέμεναν και συνεχίζουν να επιμένουν «περιβαλλοντικά». Είναι επείγουσα προτεραιότητα της συνολικότερης πολιτικής ατζέντας και δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικούς ερασιτεχνισμούς και πολιτικάντηκες ακροβασίες.
Η πράσινη ανάπτυξη, στάρ της εποχής στο πολιτικό λεξιλόγιο, δεν έχει καμιά σχέση με τον Μητροπανικό στίχο πράσινο μπλέ του παπαγάλου και η μοναξιά μας κόκκινη. Η πράσινη ανάπτυξη, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, δεν έχει χρώμα. Είναι ανάγκη και αγωνία όλου του κόσμου. Και οι ανάγκες και οι αγωνίες του κόσμου είναι χωρίς χρώμα
Οι απόψεις που έρχομαι να καταθέσω με αφορμή το διάλογο για τις ευρωεκλογές για τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της πράσινης ανάπτυξης έχουν κύριο στόχο την ιεράρχηση των σκέψεων και πολιτικών
Πιστεύω βαθιά πως αν δώσουμε απάντηση στα ερωτήματα που αφορούν τι πραγματεύεται συνολικά η στρατηγική της πράσινης ανάπτυξης θα ξεχωρίζαμε ότι το πρώτο κρατούμενο είναι η προστασία ή καλύτερα η διατήρηση του περιβάλλοντος και δεύτερο η πράσινη ή καλύτερα η βιώσιμη ανάπτυξη.
Οι απαντήσεις όμως πρέπει να είναι πολιτικές και τεχνοκρατικές ώστε να καλύπτουν περισσότερο τα ζητήματα του αύριο. Χρειαζόμαστε απαντήσεις, οι απαντήσεις όμως αυτές να είναι πρακτικές και άμεσα υλοποιήσιμες, άρα αναφέρομαι σε απαντήσεις που προσδιορίζουν με σημερινούς όρους το τι απαιτούν οι καιροί που έρχονται. Με άλλα λόγια χρειάζεται απαντήσεις που συγκροτούν μια εθνική στρατηγική για την πράσινη ανάπτυξη.
Χρειάζεται ένα σχέδιο με ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Παραθέτω παρακάτω την επεξεργασία θεμάτων που έχουν να κάνουν με το ζήτημα του περιβάλλοντος και της βιώσιμης ανάπτυξης με συγκεκριμένη ιεράρχηση προτεραιοτήτων, λαμβανομένου υπόψη ότι χρειάζεται στρατηγικός σχεδιασμός.
1. Προστασία και Διαχείριση των δασών
Όταν αναφερόμαστε στις κλιματολογικές αλλαγές για την Ελλάδα το πρώτο πράγμα που πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά είναι τα Δάση μας. Η προστασία και η διαχείριση τους πρέπει να είναι εκ των ων ουκ άνευ η μόνιμη ενασχόληση μας με συγκεκριμένες στρατηγικές.
Οι δασικοί χάρτες, το δασολόγιο και οι διαχειριστικές μελέτες των δασών είναι τα εργαλεία που οφείλουμε να προχωρήσουμε και είναι το σημαντικότερο έργο που μπορούμε να προσφέρουμε στη χώρα μας για την προστασία του περιβάλλοντος.
Για τις δασικές πυρκαγιές να εφαρμόσουμε το αποτελεσματικότερο μέτρο προστασίας που είναι η πρόληψη και ένα εφαρμόσιμο σχέδιο καταστολής.
Επιτακτική λοιπόν η ανάγκη αναπροσανατολισμού και αναθεώρησης του μέχρι σήμερα μοντέλου αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών στη χώρα μας.
2. Ορθολογική διαχείριση και χρήση των εδαφοϋδάτινων πόρων.
Το ζήτημα της διαχείρισης των εδαφοϋδάτινων πόρων στην Ελλάδα καθίσταται κυρίαρχο και άμεσα συνδεδεμένο με τις κλιματικές αλλαγές.
Στην Ελλάδα οι υδρολογικές και γεωμορφολογικές ανισότητες σε συνδυασμό με τη χρονική αντιστροφή της κατανομής της ζήτησης και της υπέρ συγκέντρωσής της σε περιορισμένους χώρους με ασήμαντους υδατικούς πόρους, καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη από οικονομοτεχνική άποψη, την τεχνικά αξιόπιστη και οικονομικά εφικτή κάλυψη των αναγκών στις διάφορες χρήσεις του νερού. Η έλλειψη ολοκληρωμένων σχεδίων διαχείρισης των υδατικών πόρων και η λήψη των αναγκαίων και απαραίτητων μέτρων έχει σαν αποτέλεσμα την υπερεντατική εκμετάλλευση των υπόγειων υδάτινων πόρων και την διατάραξη του υδάτινου ισοζυγίου της χώρας.
Φοβάμαι ότι το φαινόμενο της ερημοποίησης είναι προ των πυλών αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα. Είναι επιτακτική η ανάγκη και εδώ για γενναία χρηματοδότηση μελετών διαχείρισης των υδάτων και κυρίως στις περιοχές των λεκανών απορροής. Αυτό το θέμα είναι θέμα υψίστης εθνικής σημασίας.
3. Ολοκληρωμένη και βιώσιμη ανάπτυξη της υπαίθρου
Η ελληνική ύπαιθρος αποτελεί ένα από τα συγκριτικότερα πλεονεκτήματα της χώρας μας. Ο πρωτογενής τομέας παραγωγής στη χώρα μας είναι ο πυλώνας της ολοκληρωμένης ανάπτυξης της ελληνικής υπαίθρου. Η Ελλάδα χρειάζεται σύγχρονη αγροτική πολιτική σε στρατηγική βάση καθώς είναι αναγκαίος ένας μακρόπνοος στρατηγικός σχεδιασμός στον αγροτικό τομέα με στόχο τη διαμόρφωση και οριοθέτηση πολιτικών που προσεγγίζουν και διασφαλίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξη στο άμεσο μέλλον με αειφόρο χαρακτήρα
4. Προστασία και αειφορική διαχείριση των εδαφών.
Η προστασία και η αειφορική διαχείριση των εδαφών είναι επίσης στα θέματα των προτεραιοτήτων. Το έδαφος έχει πολυάριθμες λειτουργίες και διαδραματίζει καθοριστικής σημασίας ρόλο στις ανθρώπινες δραστηριότητες και στην επιβίωση των οικοσυστημάτων. Είναι δημιούργημα χιλιάδων ετών και θεωρείται μη ανανεώσιμος πόρος. Είναι ανάγκη λοιπόν η λήψη μέτρων που θα μειώσουν τις επιπτώσεις υποβάθμισης από κάθε πηγή, όπως ακατάλληλες γεωργικές και δασοκομικές πρακτικές, βιομηχανικές, οικιστικές και άλλες δραστηριότητες.
Επιτακτική επίσης είναι η ανάγκη ενός ορθού χωροταξικού σχεδίου ώστε γη υψηλής παραγωγικότητας να παραμείνει σε γεωργική χρήση (πρόσφατο παράδειγμα ο κάμπος Ασπραγγέλων στο Ζαγόρι).
5. Ποιότητα και Ασφάλεια τροφίμων.
Η ποιότητα και ασφάλεια των τροφίμων προκύπτει από την εφαρμογή συστημάτων διασφάλισης της ποιότητας με συγκεκριμένα πρότυπα (Διεθνή, Ευρωπαϊκά, Εθνικά). Προωθούμε τα συστήματα ολοκληρωμένης διαχείρισης και της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας.
Διαφοροποιούμε την παραγωγική διαδικασία. Μαζί με την ποσότητα (πολιτική της μεταπολεμικής Ελλάδας) στοχεύουμε και στην ποιότητα με συγκεκριμένα συστήματα καλλιέργειας για τη φυτική παραγωγή και εκτροφής στη ζωική παραγωγή.
Με τα συστήματα διασφάλισης της ποιότητας θα αποφύγουμε την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων με ότι αυτό συνεπάγεται και την χρήση επικίνδυνων προσθετικών στις κτηνοτροφικές εκτροφές.
Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (GMO) που αποτελούν ένα από τα τρία πρώτα θέματα που απασχολούν την επιτροπή περιβάλλοντος της Ε.Ε. είναι θέμα που χρίζει στοχευμένης πολιτικής από την πλευρά της χώρας μας.
Η πρότασή μου είναι να προωθήσουμε την πολιτική χαρακτηρισμού ευρύτερων περιοχών (Περιφέρειες, Νομαρχίες, Δήμοι) απαλλαγμένων από καλλιέργειες γενετικής τροποποιημένων οργανισμών (μεταλλαγμένων) και να τις πιστοποιήσουμε ως περιοχές GMO-Free.
Στο παραπάνω προσθέτω και την πιστοποίηση τοπικών παραδοσιακών προϊόντων με την ένδειξη πιστοποίησης της περιοχής. Η Ήπειρος π.χ. θα μπορούσε να διαμορφώσει πρότυπο ποιοτικών προϊόντων με σήμανση που να το αποδεικνύει με ειδικό label αποκαλούμενο epirucert.
6. Αστικό και περιαστικό πράσινο
Η βελτίωση της ποιότητας ζωής του σύγχρονου ανθρώπου στις αστικές περιοχές στις οποίες ζει και δραστηριοποιείται πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο κάθε σύγχρονης και ευνομούμενης πολιτείας. Σήμερα το αστικό και περιαστικό πράσινο σε πολλές περιπτώσεις βρίσκονται υπό διωγμόν.. Η τσιμεντοποίηση των αστικών κέντρων, τα μεγάλα δημόσια έργα και γενικότερα η συμπεριφορά πολιτικών και πολιτών κατατάσσουν τη χώρα στις τελευταίες χώρες τις Ε.Ε. όσον αφορά την πολιτική και τη δράση στα θέματα του Πρασίνου.
Η ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση του αστικού πρασίνου των πόλεων χρίζει εκπόνησης στρατηγικού και επιχειρησιακού σχεδίου. Πρέπει να υπάρξει στελεχωμένη αυτόνομη υπηρεσία περιβάλλοντος η οποία βέβαια να δώσει προτεραιότητα για να δημιουργηθεί ο δεύτερος πνεύμονας πρασίνου της πόλης στο στρατόπεδο Βελισαρίου σε όλη την έκτασή του.
7. Προστατευόμενες περιοχές
Τα θέματα των προστατευόμενων περιοχών (π.χ. φορείς διαχείρισης λίμνη Παμβώτιδος, Πίνδος κλπ) αντιμετωπίζονται ως θέματα δευτερεύουσας σημασίας. Οι φορείς διαχείρισης των περιοχών αυτών πρέπει να υποστηριχθούν με γενναίους οικονομικούς πόρους, κατάλληλο επιστημονικό προσωπικό (είναι δυνατόν στους φορείς αυτούς να μην εργάζονται δασολόγοι και γεωπόνοι) και στελέχωση με τεχνικό και διοικητικό προσωπικό.
Όμως πρέπει να δοθούν και οι ουσιαστικές αρμοδιότητες που δυστυχώς σήμερα δεν τους έχουν δοθεί. Και σε κάθε περίπτωση οι κοινωνικοί εταίροι των περιοχών να συμμετέχουν ενεργά και να συμβάλλουν με την εμπειρογνωμοσύνη και την ευαισθησία τους στην προστασία των περιοχών.
8. Ίδρυση και Λειτουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος
Η χώρα μας αποτελεί το μοναδικό ίσως παράδειγμα σύγχρονης χώρας που δεν έχει αυτόνομο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα περιβαλλοντικά ζητήματα να αντιμετωπίζονται ανάλογα με την κάθε περίσταση, χωρίς την απαραίτητη σημασία και αξία που έχουν αυτά τα θέματα σήμερα και προφανώς πλημμελώς. Η απαίτηση για τη δημιουργία αυτόνομου Υπουργείου Περιβάλλοντος είναι επιβεβλημένη. Το ΥΠΠΕΒ πρέπει να ενσωματώνει όλα τα θέματα περιβάλλοντος όπου αυτά λειτουργούν και σήμερα προκειμένου να αυξήσει με την αυτονομία του την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων του. Πρέπει να συμπεριλάβει στις αρμοδιότητες του τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων στις επιχειρήσεις βιομηχανικού και γεωργοκτηνοτροφικού ενδιαφέροντος, τη διαχείριση στερεών και υγρών αποβλήτων και υπολειμμάτων, τις ήπιες μορφές παραγωγής ενέργειας π.χ. αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκα, γεωθερμία, με σκοπό την παραγωγή ενέργειας στους στόχους του Κιότο, την ηχορύπανση και άλλα. Τα οικολογικά αυτοκίνητα και η εξοικονόμηση ενέργειας από τις κατασκευές των κτιριακών συγκροτημάτων με την νέα αντίληψη είναι επίσης σημαντικά ζητήματα.
Όμως η ιεράρχηση και η τόλμη πρέπει να είναι το ζητούμενο.
Σε κάθε περίπτωση προσπάθησα να προσεγγίσω το θέμα και να καταθέσω τις απόψεις μου χωρίς να διεκδικώ πιστοποιητικά πρωτοτυπίας αφού εξάλλου τα παραπάνω είναι προϊόν συλλογικών διαδικασιών στο πλαίσιο της συμμετοχής μου στο ανώτερο όργανο των γεωτεχνικών, το ΓΕΩΤΕΕ, που έχω την τιμή να είμαι εκλεγμένος αντιπρόεδρος. Οι προτάσεις αυτές δεν είναι ούτε εγχειρίδιο για ασυνείδητους τεχνοκράτες της κερδοσκοπικής λεηλασίας του περιβάλλοντος ούτε απευθύνονται σε παραδοσιακούς συντηρητές του αγροτοπατερισμού. Είναι ανάγκη και απαίτηση των πολιτών του σύγχρονου κόσμου και η πολιτική τάξη οφείλει με θάρρος, όσο ακόμη είναι καιρός, να πάρει πρωτοβουλίες.
